[leestijd: 5 min]

Deze inspiratieblog gaat over een van de meest waardevolle levenslessen die ik de afgelopen jaren, dankzij mijn burn-out, heb geleerd. Of beter gezegd; een les die ik elke dag oefen, en langzamerhand begin te leren. Met heel veel gestruikel. En de nodige angst en schaamte. Maar die ik heel graag wil leren. Omdat hij me het meeste levensgeluk brengt. En die ik daarom ook aan Milan en Elissa wil meegeven tijdens hun opvoeding:

Echt mezelf durven zijn. En m’n onhandige, gekke en imperfecte kanten te omarmen.

  • Dus om mijn ‘poging-tot-perfecte (maar onechte) ik los te laten: alle aspecten van mezelf die ik me heb aangemeten omdat ik het gevoel heb dat ze ‘horen’, interessant zijn of gewaardeerd worden door anderen (en ik daardoor een gevoel van trots en zelfvertrouwen uit haal)
  • Steeds meer mijn complete – inclusief nogal imperfecte – ik te gaan zijn: alle kanten van mezelf die ik oncharmant, onhandig, stom of gek vind (en waar ik me voor schaam), leren omarmen.

Dat vind ik niet makkelijk, kan ik je vertellen. Ik heb mezelf jarenlang getraind om een mooi ideaalbeeld neer te zetten, en mijn perfectionisme hielp me daar goed bij.

Maar twee boeken hebben me zover gebracht om de moed te vinden vandaag deze blog daarover te schrijven; ’De Kracht van Kwetsbaarheid – heb de moed om niet perfect te willen zijn’ van Brené Brown en ’The Happiness Project – Or, why I spent a year trying to sing in the morning, clean my closets, fight right, read Aristotle, and generally have mor fun’ van Gretchen Rubin.

No flow

De afgelopen Corona-weken hebben me voor het blok gezet. (/me on hold gezet). De eerste weken waren voor mij – net als voor zoveel andere mensen – hectisch. Thuis werken, Milan en Elissa om me heen, overvloed aan berichten van school, werk, nieuws, niet meer de dagelijkse ontspannende buitenbeweging naar school en werk, niet sporten. M’n hoofd, dat door m’n burn-outs echt niet meer kan multi-tasken, veel minder snel informatie verwerkt en langer moet herstellen van drukte, raakte oververhit.

En als m’n brein oververhit raakt, verdwijnt mijn anders zo overvloedige inspiratie.

En dan stopt de flow die me helpt om m’n blogs te kunnen schrijven.

En dus stopten m’n blogs.

Gênant

De eerste twee Corona-weken vond ik dat nog wel gerechtvaardigd; die waren voor iedereen echt druk en chaotisch. Maar daarna vond ik dat ik eigenlijk geen echt excuus meer had. Toch kwam er nog steeds geen inspiratie. Nog steeds geen blogs. Geen plannen of energie om Growing Kids naar de next level te helpen komen. Niets.

Ik voelde me er schuldig over dat ik geen blogs meer wist te schrijven. Schaamde me ervoor.

Wat zegt je innerlijke criticus?

En mijn innerlijke criticus zei me met een gemeen stemmetje: “Hoezo heb jij een missie? Als je het echt zou menen, zou je nu wel doorgaan. Op doorzettingsvermogen. Wat een opgever ben jij… Kom op, laat zien dan dat je kunt bloggen! En dat je Growing Kids wilt laten groeien. Alleen als je nu door weet te zetten, geloof ik in je. Nee? Komt er niks uit je?… Opgever! Missie van niks!”

Jezelf pushen put je ook uit

In week 5 besloot ik het gevecht op te geven. Mezelf niet langer onder druk te zetten. Niet te pushen te doen wat me niet soepel lukt. Mezelf niet te pushen te zijn wat ik niet ben. Want het brengt me niet verder; het put me uit.

Dat is al een jarenlange strijd in mij; dat mezelf pushen in dingen die me niet van nature soepel afgaan of eigenlijk niet bij me passen. Omdat het ‘hoort’ (of ik denk/vind dat het hoort), omdat het van je verwacht wordt, omdat ik het heb afgesproken (met mezelf of anderen), omdat daar waardering voor was:

  • Leren: ik heb gestudeerd aan een universiteit, maar het stampen wat ik nodig heb om feitjes te onthouden, putte me uit en eigenlijk had ik er geen lol in
  • Plannen: Ik heb vaak bijbaantjes en werk gehad waar plannen en organiseren en vele projecten tegelijkertijd draaien en in de gaten houden essentieel bij waren. Terwijl ik daar van nature helemaal niet goed in ben en het me erg veel energie kost.
  • Multitasken: Ik heb mijn leven lang gemultitaskd. Iedereen om me heen vond het knap en handig. Maar eigenlijk ben ik er slecht in en word ik er doodmoe door.
  • Appearance: Ik koos voor vriendelijk, zachtaardig, begripvol zijn, en hield mijn ‘negatieve meningen of emoties’ in. Net als mijn felle, uitbundige, nonchalante of kleurige kanten.

Begrijp me niet verkeerd: ik weet dat je heel veel kunt leren door het gewoon in kleine stapjes te oefenen en door te zetten. Dus daarom deed ik dat. Jaren en jaren en jaren.

Maar ik ontdekte; als het niet aansluit bij je natuurlijke talenten en interesses, koste het wél bergen energie. En kun je daar prima op leeglopen…

Mijn natuurlijke flow hervinden

Gelukkig ontdekte ik ook hoe het voelt als je vanuit een natuurlijke innerlijke energiebron werkt. Tijdens mijn eerste burn-out logeerde ik eens bij mijn zus. Zij was al de deur uit, en ik lag op het dakterras te genieten van de lentezon. Ik had me voorgenomen een nieuwe jurk voor mezelf te maken op haar naaimachine. Maar terwijl de zon op mij scheen, voelde ik me zo intens moe, dat ik mezelf niet kon motiveren om overeind te komen.

Toen besloot ik, vanwege een gesprek dat zij en ik de vorige avond hadden gehad over vanuit je talenten, eigenheid en natuurlijke flow leven, om te blijven liggen, totdat ik van binnenuit zín kreeg om op te staan. En dat ik dan zou doen waar ik enthousiast van werd, niet wat ik gepland had.

Ik heb er denk ik 2 uur gelegen. Gedachten schoten voortdurend door mijn hoofd;

  • Doe niet zo lui!
  • Zonde om, nu je de tijd hebt, die niet te gebruiken voor het maken van die jurk. Je weet niet wanneer je weer tijd hebt!
  • Ga eens wat nuttigs doen!
  • Kom op, wees geen slapjanus, zet gewoon door!
  • Wat als ik nou helemaal geen energie of zin ga voelen?

Maar ik hield vol. Deze keer was ik te uitgeput. En daarnaast te nieuwsgierig wat er zou gebeuren: zou ik op gegeven moment gewoon zin krijgen om aan de slag te gaan?…

Prachtig resultaat

Na die 2 uur, waarin ik ook een beetje had gedommeld, begonnen zich in mijn hoofd ineens plannetjes te ontwikkelen. Welke model jurk ik leuk zou vinden, welk deel van het patroon van de al gekochte stof op welk deel van de jurk moest gaan komen, hoe lang ik de jurk wilde maken… En ineens merkte ik, met een grote glimlach op mijn gezicht, dat ik zo’n zin had om aan de slag te gaan, dat die mijn vermoeidheid oversteeg, en ik geen gebruik hoefde te maken van mijn doorzettingsvermogen om aan de slag te gaan.

Ik zat in no time in een flow, wist precies hoe ik het hebben wilde, en een paar uur later was de jurk af. Mooier dan ik had verwacht. Bijzonderder ook dan ik had verwacht; door mijn flow had ik me helemaal niet druk gemaakt over wat anderen ervan zouden vinden, omdat ik geloofde in wat ík ervan vond (en wat kreeg ik een complimenten op die jurk!).

En ik besefte me: het hele proces had me energie gegeven. Terwijl ik ook weet hoe moe ik ervan zou zijn geworden als ik mezelf zou hebben geforceerd om het te doen. Die flow, die natuurlijke energie, is zo waardevol!

Jezelf forceren kost je wat

Hetzelfde ervaar ik in het bloggen; als ik mezelf forceer te bloggen, terwijl ik geen inspiratie voel, kost het me bergen energie, ben ik voortdurend ontevreden en aan het herschrijven, en weet ik de blogs niet af te krijgen (er staan heel wat bijna-affe blogs op mijn laptop). Ook me druk maken over wat anderen van mijn blog gaan vinden, of van mij zullen vinden, van mijn gestruggle, van mijn opvoedaanpak, mijn persoonlijke stukjes in de blogs over mijn leermomenten, twijfels en imperfecte kanten. Of het wel goed gelezen gaat worden. Het zorgt voor een gigantische energielek. En voor een matig resultaat.

The Happiness project

De afgelopen Corona-weken brachten mij (en dat hoor ik van veel meer mensen) ook iets moois: de rust om tijd te nemen voor lezen, mijmeren, mooie gesprekken. Een van de boeken die ik las is ‘The Happiness project’ van Gretchen Rubin. Het staat vol interessante inzichten om je leven – door iedere maand aan een aantal Goede Voornemens te werken (en die iedere dag af te vinken) – gelukkiger te maken. Misschien schrijf ik hier nog wel eens meer over. Maar twee dingen zijn me vooral bijgebleven:

  • Imperfect is fijn: In haar boek en haar blogs schrijft ze heel open en eerlijk over haar ervaringen tijdens haar Jaar van het Happiness project’. Uiteraard de mooie lessen die ze had gehaald uit allerlei literatuur, en het fijne effect dat dit op haar leven had. Maar ook – en schaamteloos eerlijk – over haar falen, haar oncharmante en onhebbelijke kanten, haar struikelen en leren. En ik merkte: juist door deze eerlijke openheid ben ik haar graag gaan mogen. Want zij geeft mij hiermee de gelegenheid net zo imperfect te zijn. En toch te voelen dat ik ondanks dat – of juist dankzij dat? – ook geliefd te kunnen zijn.
  • Wees maar lekker jezelf: In het begin van het boek vertelt ze over ’12 Commendments of Happiness’. Haar #01 is: Be Gretchen. Oftewel: wees echt wie je bent. Accepteer dat er heel veel dingen zijn die je zou willen zijn, maar die je niet bent. En omarm wat je wel bent, je mooie én je minder handige of charmante kanten.

Dus die heb ik me voorgenomen.

De moed (en waarde) van imperfectie

Wat me raakte in het boek van schaamte-onderzoeker Brené Brown, is dat als je praat over de dingen waar je je voor schaamt, het z’n macht verliest. Verstop je het (voor jezelf en anderen), dan wint het aan kracht. En bovendien dat je júist daardoor – door het laten zien van je kwetsbare kanten, de kanten waar je je voor schaamt, ongemakkelijk over voelt, stom vindt aan jezelf – je  met anderen verbinding maakt. En dat perfectionisme – het verbergen van je imperfecties – je schaamtegevoel groter maakt. En dat het afstand schept tot anderen.

Mijn conclusies:

  • Ik wil steeds meer loslaten wat ik vind dat ik ‘hoor te zijn en te doen’
  • Ik wil steeds meer mijn imperfecties omarmen, en er eerlijk over vertellen en bloggen (en zo anderen misschien ook wel de moed helpen vinden hetzelfde te doen)
  • Ik wil steeds meer leren vertrouwen op mijn talenten en flow.
  • En ik wil mijn blog-stijl en blog-snelheid en mijn plannen voor Growing Kids daar op afstemmen: persoonlijker, eerlijker, opener, imperfecter. Met imperfecte plaatjes erbij. Maar recht uit mijn hart.

En: in mijn manier van opvoeden Milan en Elissa de boodschap te geven dat ze zichzelf helemaal mogen omarmen! Dat ze goed zijn zoals ze zijn. En dat ik van ze hou precies zoals ze zijn!

  • -> Voor welke kanten van jezelf schaam jij je? Zijn er mensen die je hierover vertelt? Hoe zou je je voelen als je zeker wist dat er nog even veel van je zou worden gehouden (of misschien zelfs meer) als je ook over die kanten eerlijk bent? En geef jij je kinderen de kans om imperfect te zijn? Ik ben heel benieuwd naar je antwoorden! Ze zullen mij goed doen en inspireren, en waarschijnlijk nog veel meer mensen.
  • -> Benieuwd naar de nieuwste Growing Kids inspiratieblogs? Vul je e-mailadres in onderaan de Homepage; dan krijg je automatisch bericht als ik een nieuwe blog heb geplaatst.