Laatst hoorde ik op een bedrijvenevent hoe meerdere van de aanwezige bedrijven worstelen met het vinden van goede nieuwe werknemers. Ze krijgen voldoende enthousiaste aanmeldingen, maar de eisen van die sollicitanten zijn torenhoog, ze willen alleen maar leuke klussen doen en zijn ook zo weer weg. Zou dat iets te maken hebben met hoe die generatie is opgevoed? En wat geef ik mijn kinderen (onbewust) voor werkhouding mee?
Doorgaan met het lezen van “Verwende werknemers”
Twee weken geleden zat ik met Elissa bij de kapper, zij met een hoofd (half)vol haarverf en een grote glimlach. En ik was minstens zo blij; omdat ik haar zo een belangrijke levensles kon meegeven én een onhandige ‘programmering’ (waar ik al jaren mee worstel en die ik per ongeluk al aardig aan haar had doorgeven) weer een stukje kon terugdraaien.
Doorgaan met het lezen van “Over de kapper, mijn ‘programmering’ en dromen”
“Talenten worden nogal eens verward met competenties. Bij competenties ben je ergens goed in, maar je kunt er ondanks dat op leeglopen. Bij talenten ben je er goed in én krijg je er bovendien energie van. Veel mensen maken de vergissing dat ze van hun competenties hun baan maken. Niet van hun talenten. En daar uiteindelijk op leeglopen.”
Doorgaan met het lezen van “Waarom je talenten kennen zo belangrijk is – én het verschil met je competenties”
“Hoe doe je dat toch mama? Dat je, als iets stom is, het toch leuk weet te maken?” We staan in de gang van ons huis als Elissa dat met een vrolijk gezicht aan me vraagt.
Doorgaan met het lezen van “Fiets met kraaiennest”
We hebben een heerlijke dag gehad, waar Elissa erg van heeft genoten. Als ze vlak na thuiskomst languit op de bank ploft, heb ik eerst niets door. Ik denk dat ze gewoon moe is. Dan zie ik haar hand wapperen. Ik loop naar haar toe en knuffel haar hand. Meestal komt ze dan wel overeind, maar nu niet. ‘Wat is er?’ vraag ik haar. ‘Ik heb zo’n spijt! Dat ik nooit een nacht in de woonkamer heb geslapen met Hero!’
Doorgaan met het lezen van “Waardevolle emotie: spijt”
Vaak geven de inzichten uit de boeken of podcasts of TEDtalks me handige aanknopingspunten hoe iets aan te pakken met Milan en Elissa. Of mijn eigen levenservaring. Helaas. Nu niet.
Doorgaan met het lezen van “Puberzoon + schoolresultaten = oefening in loslaten”
Inspiratiebronnen komen soms uit onverwachte hoek. Of uit een richting waar je totaal niet achter staat. Nogal ongemakkelijk. In dit geval: Andrew Tate. Die ja.
Doorgaan met het lezen van “Ongemakkelijke inspiratiebron / Doorzetten”
Ik vind het soms best vermoeiend, maar tegelijk vaak ook boeiend en zelfs grappig; hoe je als ouder voortdurend wordt getest op je vermogen tot loslaten, anders naar je eigen standpunten te kijken, omdenken. Bijvoorbeeld als je kind een beetje eigenwijs doet. En zo haar eigen koers ontdekt.
Doorgaan met het lezen van “Eigenwijs”
We zijn bij mijn zus thuis. Een heerlijk handig mens. We hebben het over klussen. Gekscherend zeg ik dat mijn vriend daar totaal niet van houdt en dat ik dus de klusser in mijn en zijn huis ben. Hij voelt zich totaal niet aangevallen. Hij heeft andere talenten en is er totaal mee at ease. Hoeft niet zo nodig alles te kunnen. En hij gelooft niet in ‘mannentaken’ en ‘vrouwentaken’ (ik ook niet trouwens; ik heb zoveel vrouwen om me heen die bijvoorbeeld enorm goede klussers zijn en mannen die heel zorgzaam zijn.)
Dan zegt m’n zus iets interessants. Ze kijkt hem met een grote glimlach aan: “Wat fíjn dat jij niet geïnteresseerd bent in klussen doen. Want daardoor heb je mijn zus de kans gegeven om er veel beter in te worden en het weer leuk te gaan vinden.”
Doorgaan met het lezen van “Leren klussen”
In tranen komt Elissa naar me toe. Ik kijk verbaasd op. Ik ben net terug van boodschappen halen en sta met een vrolijk gevoel in de keuken te koken. Voordat ik de deur uit ging had ik er namelijk aan gedacht om niet weer alle huishoudelijke klusjes zelf te doen, maar om Milan en Elissa te vragen ook even wat op te pakken terwijl ik op pad ben (in plaats van de hele middag alleen te lummelen). Het zag er netjes uit toen ik terug kwam. Fijn! Milan lag ontspannen op de bank de kat te aaien en een luisterboek te luisteren. Zag er dus niet uit als ruzie. “Wat is er, meiske?” vraag ik haar.
Doorgaan met het lezen van “Iets egoïstischer”
“Wat voor support wil jíj van mij krijgen dit schooljaar?” vraag ik Milan. Het is woensdag en de eerste schooldag van zijn 3e jaar middelbare school zit er net op. We drinken wat, kletsen over het schoolfeest op maandag, mentoruur op dinsdag en deze eerste dag. Ik sta op het punt om hem te zeggen “ga je nu je huiswerk maken?” als ik even op m’n ‘pauzeknop’ druk. Hoe wil ik dat we dit jaar met zijn schoolwerk en onze communicatie daarover omgaan? En wat zou hij eigenlijk willen?
Wil ik weer die ouder zijn die het hem met regelmaat ziet uitstellen en hem vervolgens gaat herinneren z’n huiswerk te doen, aandringen z’n woordjes te herhalen, checken of hij SO’s of opdrachten heeft en of hij ze goed heeft voorbereid? Wat hij vervolgens kan opvolgen, of negeren, of op mopperen. Of zal ik me er dit jaar gewoon niet meer mee bemoeien? Hem ook bij herhaaldelijk matige resultaten toch de ruimte geven om het op zijn eigen manier aan te pakken. En daarvan te leren. (Voor mij een pittige oefening in loslaten.)
Doorgaan met het lezen van “Waarom ik mijn puber onvoldoendes laat halen. En de 4 voorwaarden.”
Het is bedtijd voor Elissa. Het half uur voordat Milan en Elissa gaan slapen vind ik misschien wel het waardevolste moment van de dag, omdat we dan zulke eerlijke, mooie, leerzame (voor hen én mij) gesprekken hebben. Deze keer valt m’n mond open van verbazing als Elissa vertelt over hoe zij reageerde op een gemene opmerking van haar klasgenootje. Die opmerking zou mij, toen ik zo oud was, waarschijnlijk timide hebben gemaakt. Maar haar niet. Haar rustige – en vriendelijke – antwoord maakte dat haar klasgenootje vervolgens niet meer wist wat te zeggen. Wow. Ik ben onder de indruk.
Doorgaan met het lezen van “Daarom is het zo belangrijk dat kinderen het verschil weten tussen feiten en meningen”
Daar is ‘ie dan! De allereerste Growing Kids Nieuwsbrief!
Het is een lekkere variatie aan onderwerpen, tips en inspiratie geworden.
- Met 4 blogs van de afgelopen tijd.
- De resultaten van het marktonderzoek dat ik een tijd terug deed onder ouders (en over welke 4 onderwerpen jullie graag meer info zouden willen).
- En wat bitesize inspiration: 2 filmpjes en 2 boeken die mij enorm inspireerden.
Soms heb je zo’n reality check momentje: dat je je realiseert dat iets heel anders zit dan je denkt. En dat de irritatie en beschuldigingen die razendsnel naar boven komen als je puber iets asociaals doet, wel vaker even on hold gezet mogen worden, omdat je oordeel het echt niet altijd bij het juiste eind blijkt te hebben.
Doorgaan met het lezen van “Waarom het goed is om je boosheid als ouder wat vaker even ‘on hold’ zetten: “Echt? Dat wist ik niet!””
Een tijdje terug stuurde een van de ouders op de klassenapp na aanleiding van de oorlog in Oekraïene een berichtje rond met het liedje ‘WHAT IF’ van Tijn Touber. In het refrein zingt hij: “What if they gave a war… And nobody came.” (Als in: wat als ze een oorlogs’feestje’ gaven en er komt gewoon niemand).
Mooi berichtje van haar. Ja, dat zou zeker geweldig zijn.
Direct daarna denk ik aan het feit dat er in de klas van onze dochters ongewoon veel ‘ruziefeestjes’ zijn, waar die kinderen blijkbaar graag ‘naar toe komen’. Aan het pesten en buiten sluiten op de verschillende whatsapp groepjes van de klas. Wat zegt dat over hun toekomst? En ik vraag me af: “Wat is er voor nodig om hen ‘beter’ met conflicten te leren omgaan dan de generaties voor hen doen?”
Doorgaan met het lezen van “What if… onze kinderen hun ruzies beter zouden weten op te lossen dan onze generatie…”
Uit de enquêtes en interviews met ouders die ik een tijd terug hield, bleek dat een van de onderwerpen waar ouders heel graag meer over willen leren de puberteit (en pré-puberteit) is. Wat een van de ouders zei, vatte dat mooi samen: “Die kindertijd, daar redden we ons meestal wel mee. Maar ik zie echt op tegen de puberteit; als mijn kind niet meer wil luisteren naar me en zich af gaat zetten. Ik weet niet wat ik dan moet doen.” Daarom ben ik bezig met het schrijven van de e-learning ‘Pubers, wat moet je ermee?!’. Onder meer het werk van Puberprofessor Eveline Crone vormt de basis van deze e-learning met verrassende achtergrondinfo over de puberteit, die je helpt ontspannen, fijner samen leven en vooral genieten van deze bijzondere levensfase van je kind.
In deze blog over pubers alvast 5 tips. En binnenkort een sneak preview van de eerste les van de e-learning.
Doorgaan met het lezen van “Pubers, wat moet je ermee?! 5 Tips”
Toen Milan in groep 8 zat, keek hij verlangend uit naar de middelbare school. “Mam, ik heb zin in volgend jaar, want dan krijgen we huiswerk (cool) en gaan we heel veel leuke nieuwe dingen leren!”.
Inmiddels zit hij in de 2e. Hij heeft het erg naar zin op school, vindt die nieuwe vakken leuk, in enthousiast over z’n docenten. Maar over dat huiswerk denkt hij nu heel anders…
Doorgaan met het lezen van “De frustratie van huiswerk, uitstelgedrag en lage cijfers. En 4 tips voor slimmer leren“
Ik zit met een vriendin in een café. We hebben het over onze steeds groter en zelfstandiger wordende kinderen; de mijne pre-puber en puber, die van haar studenten. Het gesprek is al even op gang als ze vertelt over hoe het onderwerp seksualiteit onverwacht ter sprake kwam door een wel heel directe, maar ook onbevangen vraag van haar zoon.
Doorgaan met het lezen van ““Mam, hoort het bij vrijen dat je altijd eerst gepijpt wordt?””
Zo! Wat is het lang geleden dat ik een blog heb geschreven voor Growing Kids! Maar de radiostilte is er niet voor niets: er zit iets leuks in de pijplijn: een e-learning over Puberteit! Met een hele fijne mix aan inzichten, tips en opdrachtjes om het leven met je puber soepeler te laten verlopen. Krachtvoer waarmee ze als volwassenen nog sterker in hun schoenen zullen staan. In the meantime pak ik het bloggen toch weer op, in een compactere vorm. Met Live @ Growing Kids: blogs als polaroids.
Doorgaan met het lezen van “Live @ Growing Kids”
Al lange tijd wil ik een blog schrijven aan Elissa (en aan alle meisjes die aan het opgroeien zijn). Om haar te vertellen in zichzelf te geloven. Écht zichzelf te zijn. En om haar bestand te maken tegen een wereld die van haar vraagt om vooral lief, meegaand, mooi, zorgzaam, braaf te zijn; een overblijfsel van eeuwen waarin vrouwen geen rechten hadden, geen eigen geld, geen eigen plannen mochten hebben. Om zich sterk te maken voor haar kracht, haar eigenheid en haar eigen levenspad. Omdat ze dán tot bloei zal komen.
Elke keer dat ik het liedje ‘Proud’ hoor dat Songfestival deelnemer Tamara Todevska zingt voor haar dochter, voel ik weer die sterke drive deze blog te schrijven. Vandaag kwam het liedje langs en ineens stroomde hij uit mijn vingers.
Doorgaan met het lezen van “Brief aan mijn dochter, aan alle meisjes”
Ken je dat? Het overweldigende gevoel van nieuwsgierigheid gemixt met verbazing en trots als je naar je kinderen kijkt en denkt aan hoe ze zich aan het ontwikkelen zijn?
Als je hun eigenheid ziet en benieuwd bent naar hoe die zich verder gaat ontplooien? Naar hoe ze je zullen gaan verrassen. Wat ze de wereld gaan brengen.
Het heeft me altijd geweldig geleken om moeder te worden en dat opgroeien van mijn kinderen van dichtbij mee te maken. Langzamerhand steeds meer te ontdekken wie ze zijn en ze her en der te voorzien van krachtvoer, zoals hoe om te gaan met emoties, met andere mensen, met onverwachte omstandigheden. En ze zo te helpen zo mooi mogelijk tot bloei te komen.
Doorgaan met het lezen van “5 Basisregels voor levenslustige, veerkrachtige kinderen”
Het is al een tijdje stil op Growing Kids. Inspiratie te over, maar toch heb ik een beetje te kampen met een writersblock. Voortkomend uit mijn perfectionisme.
Het is mijn missie om met Growing Kids de vele opvoedkennis, persoonlijke ontwikkelings-ervaring en creatieve tools die ik in mijn rugzak heb te delen met andere ouders. Zodat zij het als krachtvoer kunnen gebruiken bij het opvoeden.
Maar als ik niet op pas, trap ik in mijn valkuil: te volledig willen zijn. Elke tool, elk inzicht, elk boek, elke vaardigheid willen benoemen en verwerken tot complete, handige stappenplannen, tot in detail uitgewerkt. Op zich waardevol, maar mij slaat het lam. Want het betekent lang stil staan bij één punt. Terwijl ik vooral energie krijg van de ontdekkingsreis; nieuwe kennis en tools ontdekken, me eigen maken, uitproberen en de ervaringen hierover delen.
Gelukkig herinnerde ik me deze week een handige NLP oefening die me weer enthousiast maakte om te schrijven. Met deze blog als resultaat. Niet over Milan en Elissa, maar wel degelijk over opvoeden.
Én met 2 fijne tools om je weer op gang te helpen als je even vastzit in zelftwijfel, onzekerheid of perfectionisme.
Doorgaan met het lezen van “Growing Kids: jouw nieuwsgierige expeditieleider in de opvoedjungle”
– Elissa’s favoriete Quote –
Aan de woonkamerwand waar we op uitkijken als we aan tafel zitten te eten, hangt allerlei inspiratie. Tekeningen, schilderijen, foto’s. En quotes. Dat begon een aantal jaar geleden met de Flow scheurkalender: alle quotes die me raakten en inspireerden hing ik op.
Ze inspireerden niet alleen mij: Met regelmaat vroegen Milan en Elissa me om de – veelal Engelse – tekstjes voor ze te vertalen. En om uit te leggen wat ik er eigenlijk zo interessant aan vond. Het leverde zulke leuke gesprekjes op dat ik er een van mijn eerste blogs over schreef: ‘Wedstrijdje doen met jezelf’
De samenstelling op de muur verandert zo af en toe. Laatst wees Elissa met een blij hoofd naar de muur: “Dat is mijn favoriete!” Ik moest grinniken. ‘I like people who smile when it’s raining’.
Vorige week schreef ik in mijn inspiratieblog Over astronauten en ouders over het boek ‘Ouders Opgelet! – baanbrekende inzichten over opvoeden’. Ik eindigde de blog met de belofte dat ik deze week meer over zou vertellen over hoofdstuk 1: ‘De averechtse effecten van complimenten’.
Dat niet alleen ik dit onderwerp interessant vind, bleek wel uit de reacties; van diverse kanten hoorde ik mensen zeggen dat ze nieuwsgierig uitzagen naar de blog van deze week.
Zoals je inmiddels gemerkt hebt, is de format van mijn blogs dat ik kennis en theorieën over thema’s als opvoeden, leren en persoonlijke ontwikkeling link aan situaties die ik met Milan en Elissa meemaak. En hoe ik die situaties vervolgens aanpak met deze kennis in het achterhoofd.
Ik had deze blog over de averechtse effecten van complimenten beloofd, maar het schrijven kwam niet lekker op gang, omdat ik geen recent voorbeeld had. Tot woensdagmiddag: dankzij een vriendje van Milan die spontaan vertelde hoe hij worstelt met zijn schoolresultaten (en zijn zelfvertrouwen). En dankzij Elissa, die me ineens bedankte dat ik haar complimenten geef voor haar doorzettingsvermogen en niet voor snel resultaat. Want daardoor had ze niet opgegeven toen ze het moeilijke level met Ducktypen niet haalde.
Doorgaan met het lezen van “Het averechtse effect van complimenten – en tips voor de goede”
Een vriend vertelde mij een tijdje terug – nadat hij mijn blog over Growth Mindset had gelezen – over het boek ‘Ouders Opgelet’. “Dat is echt iets voor jou, want er staan interessante inzichten in – gehaald uit wetenschappelijk onderzoeken – over een aantal niet kloppende opvoed-ideeën die we als ouders hebben. En over veelgebruikte opvoed-aanpakken die juist een averechts effect geven, in plaats van wat we willen bereiken.
Ik was zeker geïntrigeerd! En heb het boek besteld. Want wat doen we dan allemaal ‘verkeerd’ volgens die wetenschappelijke onderzoeken? Terwijl ik het eerste hoofdstuk lees, denk ik met een grote glimlach op mijn gezicht ineens terug aan een verrassend rake observatie van de toenmalig 6-jarige Milan die ouders met astronauten vergeleek (en dat vooral over het verschil ertussen; daarover verderop in deze blog meer).
Doorgaan met het lezen van “Over astronauten en ouders”
Zou het toeval zijn?
’s Ochtends luister ik naar een TEDtalk (omdat ik alleen huishouden doen maar saai vind, maar in combinatie met iets leerzaams of leuks luisteren het geen probleem vind om te doen): ‘How to raise kids who can overcome anxiety’ door Anne Marie Albano (15:19 min, 267.000 views).
Ze vertelt hoe belangrijk het is om kinderen te leren zélf om te gaan met situaties waar ze tegen op kijken of bang voor zijn. Omdat hun zelfverzekerdheid daarmee groeit. Terwijl als je het voor ze oplost, ze onbewust de overtuiging krijgen dat ze het zelf níet kunnen. Dat ze een ander – zoals hun ouders – nodig hebben om hun problemen op te lossen. Een overtuiging waar veel beschermd opgevoede kinderen tot ver in hun volwassen leven last van kunnen houden. Anne Marie benadrukt: “Leer je kinderen welke stappen ze kunnen zetten om het zélf aan te pakken”.
’s Middags beleeft Elissa zo’n situatie. Die ze behoorlijk spannend vond. Maar omdat ik er even niet was om haar te helpen, heeft ze het tot haar eigen verrassing helemaal zelf opgelost. En is haar zelfvertrouwen centimeters gegroeid!
Ken je dat? Laatste vakantiedag, je bent heerlijk aan het nagenieten van de vakantie. Maar dan ineens denk je aan de realiteit van weer thuis zijn en zakt je de moed in de schoenen. ‘Oja, dat eeuwige huishouden! Met alle troep die de kinderen laten slingeren! En het vele hen herinneren het op te ruimen (of het toch maar in hun plaats doen, omdat je dat hen herinneren ook zat bent)!’…
Gisteren was de laatste dag van onze campervakantie. We reden in de gehuurde camper weer terug naar onze auto, pakten alle spullen over en reden naar Rotterdam, naar huis. De vakantie was fijn: genieten van de plekjes die we al tourend ontdekten (leuke kleine campings, maar ook midden in de natuur naast een leuk klaterend beekje onder hoge bomen overnachten). Terwijl ik hieraan terugdenk, merk ik dat ik op zie tegen weer thuis zijn.
Met name tegen die irritante, voortdurend terugkerende rommel! En de moeite die ik erin moet steken om óf de veroorzakers van die rommel zo ver te krijgen dat ze het zelf opruimen, of – als de moed me in de schoenen zakt omdat dit zoveel moeite kost, en met ieder ding dat ze opruimen het volgende weer laten slingeren – ik het zelf maar opruim.
Ik wil net als zij ook ontspannen. Lezen, tekenen, bloggen. Maar dat lukt me niet als het een bende is. Dan komt mijn creativiteit gewoon niet op gang.
Na me even moedeloos en een beetje verdrietig te voelen, begin ik op de terugweg te mijmeren hoe ik dit patroon wil gaan doorbreken. Zodat ik – net als de anderen – toekom aan de dingen die mij energie geven.
[4 min lezen]
[Een paar maanden geleden] Het is een volle dag geweest. Vroeg op, tijdens het ontbijt Elissa helpen haar haren uit de knoop te krijgen, en Milan helpen z’n huiswerk te vinden. Snel nog een wasje erin. Naar school, door naar m’n werk. Daar flink wat werk verstouwd. Voordat ik stipt op tijd op school arriveer om ze op te halen, heb ik nog snel boodschappen gedaan voor het avondeten. Helpen met huiswerk. Gezonde verse smoothie maken voor de kids. Was ophangen. Koken. Woonkamer beetje opruimen.
Vlak voor het eten arriveert m’n vriend en met z’n vieren genieten we van de gezelligheid van het avondeten. Ik ruim af, en wil net de spullen pakken om lunch voor de kinderen te maken voordat ik ze naar bed breng, als ik erachter kom dat ik ben vergeten brood te kopen. Mijn vriend zit rustig aan tafel z’n krant te lezen, en biedt direct aan nog even brood te kopen. Superlief.
En dan zegt Milan: “Je boft mam, dat je een vriend hebt die zoveel voor je doet”.
Mijn mond valt open. Pardon?!!!
Ik ben de godganse dag in de weer geweest om voor alles en iedereen te zorgen, en hij geeft mijn vriend een compliment omdat die één ding doet?!!
Wat voor beeld hééft hij eigenlijk van relaties? En hoe komt hij daar aan? Ondanks m’n irritatie is ook mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Doorgaan met het lezen van “Wat raps mijn zoon leren over de liefde. En wat ik hem wil leren.”
[4 min lezen]
Het is vrijdagochtend 10 juli 2020; de vrijdag van de voorlaatste schoolweek. Terwijl Milan zich klaar maakt om naar school te gaan, staan we in de gang even tegenover elkaar. Hij komt naar me toe en geeft me een intense knuffel. En een kusje op mijn neus. “Ik vind het zo leuk dat ik nu niet meer op mijn tenen hoef te staan om dat te doen” zegt hij. Ik geef hem een grote glimlach. Ik vind het ook prachtig.
Maar tot mijn eigen verrassing voel ik ook een snik naar boven komen. Omdat het ‘uitvliegen’ van Milan ineens met zo’n grote stap dichterbij gekomen is: deze week speelde hij zijn Eindmusical en is het zijn laatste week als ‘basisschoolkind’. Na de zomervakantie gaat hij naar de middelbare school… Hij is er helemaal klaar voor. En ik ben er trots op; op de mooie mens die hij aan het worden is en zijn zelfstandigheid.
Maar ik voel ook dat dit een grote stap verder is in het Grote Loslaten. En dat valt me zwaarder dan ik had verwacht. Gelukkig bedenk ik ook 3 waardevolle inzichten die me opbeuren.
Doorgaan met het lezen van “We hebben onze kids te leen. De snik & schoonheid van het loslaten + 3 tips”
Growing Kids 