Perfect imperfections: hoe ik mijn schaamte leer omarmen

[leestijd: 5 min]

Deze inspiratieblog gaat over een van de meest waardevolle levenslessen die ik de afgelopen jaren, dankzij mijn burn-out, heb geleerd. Of beter gezegd; een les die ik elke dag oefen, en langzamerhand begin te leren. Met heel veel gestruikel. En de nodige angst en schaamte. Maar die ik heel graag wil leren. Omdat hij me het meeste levensgeluk brengt. En die ik daarom ook aan Milan en Elissa wil meegeven tijdens hun opvoeding:

Echt mezelf durven zijn. En m’n onhandige, gekke en imperfecte kanten te omarmen.

• Dus om mijn ‘poging-tot-perfecte (maar onechte) ik los te laten: alle aspecten van mezelf die ik me heb aangemeten omdat ik het gevoel heb dat ze ‘horen’, interessant zijn of gewaardeerd worden door anderen (en ik daardoor een gevoel van trots en zelfvertrouwen uit haal)
• Steeds meer mijn complete – inclusief nogal imperfecte – ik te gaan zijn: alle kanten van mezelf die ik oncharmant, onhandig, stom of gek vind (en waar ik me voor schaam), leren omarmen.

Dat vind ik niet makkelijk, kan ik je vertellen. Ik heb mezelf jarenlang getraind om een mooi ideaalbeeld neer te zetten, en mijn perfectionisme hielp me daar goed bij.

Maar twee boeken hebben me zover gebracht om de moed te vinden vandaag deze blog daarover te schrijven; ’De Kracht van Kwetsbaarheid – heb de moed om niet perfect te willen zijn’ van Brené Brown en ’The Happiness Project – Or, why I spent a year trying to sing in the morning, clean my closets, fight right, read Aristotle, and generally have mor fun’ van Gretchen Rubin.

Irritante ruzies! – Help je kinderen in 7 stappen góed ruziemaken

[leestijd: 4 min]

Milan en Elissa spelen met de nieuwe, geweldige knikkerbaan die het vele thuis zijn al weken leuker maakt. Maar vandaag gaat het samenspelen minder soepel dan meestal. Het is echt een mopperochtend. Ik laat ze een beetje aanrommelen met hun gemopper op elkaar. Deels omdat ik zelf druk bezig ben met klussen in huis. Maar ook omdat ik ze graag de mogelijkheid geef om zelf hun conflicten te herkennen en op te lossen. Want later als ze volwassen zijn, ben ik er ook niet bij om ze daarbij te helpen. Dan zullen ze het toch echt zelf moeten doen.

Terwijl ik langsloop hoor ik ze zeggen “Ja maar jij…”, “En jij altijd…”, “Niet waar, ik nooit…”, “Echt wel! En dat deed je ook toen die keer dat…” Hmmm, dit klinkt nog niet heel veelbelovend… Ik betwijfel of ze er deze keer zelf uit gaan komen om dit conflict op te lossen. Ik vermoed dat ik ze beter even kan helpen met het effectief aanpakken van hun ruzie.