We hebben een heerlijke dag gehad, waar Elissa erg van heeft genoten. Als ze vlak na thuiskomst languit op de bank ploft, heb ik eerst niets door. Ik denk dat ze gewoon moe is. Dan zie ik haar hand wapperen. Ik loop naar haar toe en knuffel haar hand. Meestal komt ze dan wel overeind, maar nu niet. ‘Wat is er?’ vraag ik haar. ‘Ik heb zo’n spijt! Dat ik nooit een nacht in de woonkamer heb geslapen met Hero!’

Hero was onze kat, die we een paar maanden geleden op z’n 19e hebben laten inslapen omdat zijn lijf op was. Elissa en Milan waren van baby af aan dol op deze heerlijke knuffelkat die echt een goedzak was. Na school werd er standaard eerst een half uur met Hero geknuffeld voor ze iets anders gingen doen. Het verdriet toen hij overleed was groot en heeft weken geduurd. Inmiddels zijn we er redelijk aan gewend, maar met vlagen komt het gemis weer opzetten.

Eerst geef ik Elissa knuffels en troost, zakdoekjes en de poezenknuffel die we kregen toen we Hero lieten inslapen. Zo blijven we zitten.

Een tijdje en wat zakdoekjes verder is het verdriet wat weggeëbd en wordt ze rustiger. Dan herinner ik me iets moois dat ik laatst hoorde in het boek The mountain is you (over onder meer zelfsabotage, in je kracht komen en ook over de waardevolle informatie die emoties met zich meedragen). ‘Weet je wat zo mooi is aan nu spijt voelen? Het vertelt je hoe belangrijk het voor je is om zulke quality time met dieren te hebben. En dat je dat serieus mag nemen. Dus als je in de toekomst weer eens de kans krijgt om samen met een huisdier te slapen, is het voor jou belangrijk daar werk van te maken. Misschien komt het op dat moment zelf niet uit, maar dan kun je het wel inplannen voor een ander moment, zodat het niet vergeten gaat worden.’

Ik zie haar ogen oplichten. ‘Dat ga ik later zeker doen!’ zegt ze.

Dan vertel ik met een beetje ondeugende stem: ‘Overigens heb ik het twee keer geprobeerd om een nacht met Hero in de buurt te slapen. Ik vond het in het begin heel knus. Dat gespin, dat warme lijf van die lieverd zo knus tegen me aan. Maar slapen werd het voor mij nauwelijks. Want hij vond mij zo lief, dat hij iedere 15 à 30 minuten naar m’n gezicht kwam om m’n neus of m’n haren te likken. Dan ging hij weer even liggen, draaide even later naar een andere houding en weer even later kwam hij weer likken. Het was een erg gezellige nacht, maar slapen lukte voor geen meter.’

Elissa’s gezicht licht op. Ze vindt het altijd heerlijk om herinneringen aan Hero en zijn capriolen op te halen.

‘Als we ooit weer eens een huisdier hebben, ga ik zorgen dat ik daar een keer een nacht mee slaap. Of vaker’ zegt ze vol overtuiging. En ik zie dat ze het meent en dan zal regelen. Milan is het helemaal met haar eens.

Spijt lijkt zo’n negatieve emotie: omdat het gaat over iets dat in het verleden is gebeurd (of juist niet is gebeurd) en niet meer recht te zetten is. Maar het is een prachtige en waardevolle emotie; deels omdat het je laat voelen wat voor jou belangrijk is, maar daarnaast ook omdat het je aan zet tot actie. Zodat je in de toekomst niet dezelfde spijt hoeft te hebben.

-> Growing Kids krijgt binnenkort een nieuwe website: growingparentsgrowingkids.nl. Nog niet af, maar je kunt alvast een kijkje nemen! Je vindt hier ook inspirerende TED Talks en boeken.