Zou het toeval zijn?
’s Ochtends luister ik naar een TEDtalk (omdat ik alleen huishouden doen maar saai vind, maar in combinatie met iets leerzaams of leuks luisteren het geen probleem vind om te doen): ‘How to raise kids who can overcome anxiety’ door Anne Marie Albano (15:19 min, 267.000 views).
Ze vertelt hoe belangrijk het is om kinderen te leren zélf om te gaan met situaties waar ze tegen op kijken of bang voor zijn. Omdat hun zelfverzekerdheid daarmee groeit. Terwijl als je het voor ze oplost, ze onbewust de overtuiging krijgen dat ze het zelf níet kunnen. Dat ze een ander – zoals hun ouders – nodig hebben om hun problemen op te lossen. Een overtuiging waar veel beschermd opgevoede kinderen tot ver in hun volwassen leven last van kunnen houden. Anne Marie benadrukt: “Leer je kinderen welke stappen ze kunnen zetten om het zélf aan te pakken”.
’s Middags beleeft Elissa zo’n situatie. Die ze behoorlijk spannend vond. Maar omdat ik er even niet was om haar te helpen, heeft ze het tot haar eigen verrassing helemaal zelf opgelost. En is haar zelfvertrouwen centimeters gegroeid!
Ken je dat? Laatste vakantiedag, je bent heerlijk aan het nagenieten van de vakantie. Maar dan ineens denk je aan de realiteit van weer thuis zijn en zakt je de moed in de schoenen. ‘Oja, dat eeuwige huishouden! Met alle troep die de kinderen laten slingeren! En het vele hen herinneren het op te ruimen (of het toch maar in hun plaats doen, omdat je dat hen herinneren ook zat bent)!’…
Gisteren was de laatste dag van onze campervakantie. We reden in de gehuurde camper weer terug naar onze auto, pakten alle spullen over en reden naar Rotterdam, naar huis. De vakantie was fijn: genieten van de plekjes die we al tourend ontdekten (leuke kleine campings, maar ook midden in de natuur naast een leuk klaterend beekje onder hoge bomen overnachten). Terwijl ik hieraan terugdenk, merk ik dat ik op zie tegen weer thuis zijn.
Met name tegen die irritante, voortdurend terugkerende rommel! En de moeite die ik erin moet steken om óf de veroorzakers van die rommel zo ver te krijgen dat ze het zelf opruimen, of – als de moed me in de schoenen zakt omdat dit zoveel moeite kost, en met ieder ding dat ze opruimen het volgende weer laten slingeren – ik het zelf maar opruim.
Ik wil net als zij ook ontspannen. Lezen, tekenen, bloggen. Maar dat lukt me niet als het een bende is. Dan komt mijn creativiteit gewoon niet op gang.
Na me even moedeloos en een beetje verdrietig te voelen, begin ik op de terugweg te mijmeren hoe ik dit patroon wil gaan doorbreken. Zodat ik – net als de anderen – toekom aan de dingen die mij energie geven.
Growing Kids 